Konie małopolskie są potomkami koni staropolskich i zaliczają się do rasy półkrwi angloarabskiej oraz arabskiej. Przodkowie przekazali im same najbardziej wartościowe cechy jak odporność na choroby, długowieczność, płodność, dobre wykorzystywanie paszy oraz niewybredność.
To konie w typie wierzchowym, bardzo elegancko się prezentujące. Mają niewielką głowę o łagodnych rysach oraz piękne, duże oczy. Szyja jest długa, co dodatkowo uwydatnia klatka piersiowa. Zad nieco ścięty, ale bardzo dobrze umięśniony. Kończyny są suche i długie, przez co czasami wydają się być zbyt lekkimi. Kopyta są bez szczotek pęcinowych, czyli bez włosów, które mniej lub bardziej obrastają końskie kopyta. Średnie gabaryty i sucha budowa, utrzymana najczęściej w rodzaju angloarabskim to kolejne charakterystyczne cechy koni małopolskich.
Sierść tych koni jest jedwabista i mimo że występują wszystkie maści, to najczęściej spotykaną jest maść gniada, która ogranicza występowanie czerni głównie w takich miejscach jak dolne partie nóg, grzywa czy ogon. Wysokość w kłębie, mierzona od poziomu ziemi do najwyższego miejsca w tułowiu, wynosi 158-165 cm. Koń małopolski jest najczęściej o 5 cm niższy od konia wielkopolskiego oraz lżejszy na ogół o 100 kg. Rasa tych zwierząt funkcjonuje jako samodzielna dopiero od XX wieku. Ich hodowla skupia się głównie w rejonie środkowo-wschodnim oraz południowo-wschodnim Polski.
Rasa konia małopolskiego dzieli się na cztery, nieznacznie różniące się od siebie odmiany regionalne: sądecką, lubelską, kielecką oraz dąbrowsko-tarnowską. W odmianach kieleckiej i lubelskiej dominuje półkrew arabska, angielska i angloarabska oraz pełna krew angielska. Te dwie odmiany charakteryzują się suchością tkanek, dobrym ruchem i przede wszystkim szlachetnością. To przede wszystkim lekkie konie robocze, jednak odnajdują się także w pracy na roli, zaprzęgach oraz sporcie. W odmianie sądeckiej przewagę ma krew ogierów Furiosa oraz Przedświta, dzięki czemu konie świetnie sprawdzają się pełniąc funkcje użytkowe, tak pod siodłem jak i w zaprzęgu. Ostatnia odmiana, dąbrowsko-tarnowska zdominowana jest krwią ogiera arabskiego Gidrana. Jest to najbardziej rosła i koścista odmiana konia małopolskiego, wykazująca się wyjątkowymi umiejętnościami w skokach przez przeszkody, ale także w samej pracy na roli.
Po budowie oraz umaszczeniu konia wykwalifikowany znawca rasy małopolskiej jest w stanie stwierdzić, jakim przodkom dany koń zawdzięcza swoje geny. Ta szczególna rasa konia jest chętnie polecana młodym jeźdźcom ze względu na inteligencję, pracowitość i łagodność. Hodowla tych zwierząt jest dosyć łatwa i niewymagająca, przede wszystkim ze względu na dobre zdrowie oraz niewybredność w żywieniu. To wspaniałe konie wierzchowe, które sprawdzają się w sporcie, ale także jako konie pociągowe przy bryczkach i dorożkach. Konie małopolskie to jedyna rdzennie polska rasa konia, dlatego też są szczególnie cenione oraz warte zachowania.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=1C9OLB2FB70[/youtube]