Jedną z popularniejszych ras jest konik polski. Charakterystyczne zwierzę w typie kuca, oznacza się wysoką odpornością na choroby, długowiecznością oraz umiejętnością przystosowania się do trudnych warunków. Twarde kopyta pozwalają konikom polskim pracować na twardym podłożu.
Dzikie koniki polskie przypominają niegdyś żyjące tarpany, choć oba gatunki nie są ze sobą genetycznie spokrewnione. Koniki polskie do XVII wieku można było je spotkać na krańcach wschodnich Polski oraz na Litwie i w Prusach. Ostatnie okazy zamieszkiwały Puszczę Białowieską. W 1780 roku trafiły w posiadanie rodu Zamoyskich i z powodu braku pieniędzy w ciągu następnych 125 lat większość rozdano. Przed II wojną światową w Polsce żyło około 40 koników polskich. W trakcie niemieckiej okupacji w celach doświadczalnych przewieziono je do III Rzeszy.
Zachowało się kilka sztuk, co pozwoliło w latach pięćdziesiątych rozpocząć odtwarzanie gatunku. Polska Akademia Nauk pracowała nad w stadninie w Popielnie. Obecnie koniki polskie idealnie sprawdzają się w hipoterapii. Są też popularne jako konie wierzchowe w rajdach i wycieczkach. Jednym z miejsc, gdzie są obecnie hodowane koniki polskie jest Roztoczański Park Narodowy.
Koniki polskie osiągają od 130 do 140 cm wysokości. Ich masa ciała nie przekracza 400 kg. Odznaczają krępą sylwetka i krótką szyją. A pełna grzywa o czarnej barwie, kontrastuje się z jaśniejszym umaszczeniem. Dziko żyjące zwierzęta za zadanie mają wzbogacić polskie krajobrazy łąk, pastwisk i terenów leśnych. Ponadto oczyszczają rolnicze uprawy z niepotrzebnych roślin krzewiastych czy drzew.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=BPmu44CE5tU[/youtube]
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=sFgnX9DIKCs[/youtube]